Eindelijk rust en weer heerlijk jezelf zijn.
Dát zou fijn zijn!
Je herkent jezelf amper meer na die toxische relatie…
Je weet dat je een sterke vrouw bent. Je hebt je tenslotte los gemaakt uit een ongezonde relatie en bent een nieuw leven begonnen. Iedereen vertelt je hoe krachtig jij bent. Maar vaak voelt het zo anders.
Intussen doe je alles wat er van je wordt verwacht en werk je keihard om een nieuw leven op te bouwen voor jou en je kinderen. En dat lukt eigenlijk best aardig.
Je weet dat je trots op jezelf mag zijn en dat je nu tot rust mag komen. Maar dat lukt niet goed.
Je voelt één en al onrust, zelfs je ex zich rustig houdt en er eigenlijk weinig gebeurt in je leven. Je voelt dat je ‘aan’ blijft staan. Je bent continu op je hoede. En je gedachten maken overuren. Je doet echt je best om te ontspannen, maar niets lijkt goed te werken.
Gaat dit over jou?
Als je vriendin belt om te vragen hoe het gaat, slik je even. Je wilt eigenlijk niet wéér vertellen hoe moe en emotioneel je je nog steeds voelt. Je was altijd een heel positief persoon en nu ben je continu aan het ‘zeuren’. Zo wil je helemaal niet zijn.
Je schiet uit je slof als één van de kinderen plotseling gilt, als geintje. Je baalt ervan dat je ervan schrok én voelt je meteen schuldig. Ze hebben al zoveel meegemaakt en nu doe jij ook nog chagerijnig.
Je komt terug van een feestje. Je wilde er per se heen, want zo heb je nog een beetje het idee dat je leeft. Alleen putten dergelijke dingen je enorm uit. Je kunt de drukte niet goed hebben.
Je hebt je ziek moeten melden op je werk, nadat je merkte dat je fouten ging maken. Je voelt je hierover enorm schuldig en wilt zo snel mogelijk weer aan de slag. Nu je weer aan het re-integreren bent, blijf je vaak een uurtje langer dan de afspraak is. Je wilt de taakjes die je nu doet wel goed doen en vaak zijn die nog niet binnen de tijd af.
Je rolt doodmoe je bed in en bent blij dat je ligt. Een uur later hoor je de kerkklok slaan en ben je nog klaarwakker. Uiteindelijk val je in slaap maar als je op de wekker kijkt, blijkt het pas 5 uur. Je gedachten beginnen direct te ratelen en stoppen niet meer tot je moet opstaan.
Hoe lang houd je dit nog vol?
Je relatie is al een tijdje voorbij maar eigenlijk loop je nog steeds op eieren net als je dat tijdens de relatie deed.
Je doet keihard je best om je leven vol te houden en dat betekent dat je vooral bezig bent om aan de verwachtingen van anderen te voldoen. Je moet werken, een goede moeder zijn, een fijne vriendin, dochter, tante.
Als je jezelf voorbij blijft lopen, dan kun je dat straks allemaal niet meer zijn! Want het houdt een keer op. Wie moet er voor je kinderen zorgen als jij instort? En wat gebeurt er dan met je baan? En worden je vriendinnen je niet beu als het straks nog slechter met je gaat?
Wil jij die stralende vrouw zijn die heerlijk ontspannen zichzelf is?
Die er geen last meer van heeft als het leven af en toe nog onrustig is?
Ik leg je graag uit hoe je dit voor elkaar krijgt!
Van afhankelijkheid in een toxische relatie naar: met vertrouwen weer stiekem vooruit durven kijken
